aşık veySeL

Konu: aşık veySeL Çarş. Tem. 15, 2009 3:20 pm

Aşık Veysel Şatıroğlu

Aşık Veysel

Ben giderim
adım kalır
Dostlar beni
hatırlasın
Düğün olur bayram
gelir
Dostlar beni
hatırlasın

Can bedenden
ayrılacak
Tütmez baca, yanmaz
ocak
Selam olsun kucak
kucak
Dostlar beni
hatırlasın...

Aşık
Veysel, hayatini anlattığı bir şiirinde "Ücyüz-onda gelmiş idim cihana" diyor.
Yıl 1894 oluyor hesapça. Sivas'a bağlı Şarkışla ilçesinin Sivrialan Köyünde
dünyaya gelmiş. Anasi Gulizar, bir yaz günü koy dolaylarındaki Ayıpınar merasına
koyun sağmaya gittiğinde; oracıkta bir yol üstünde doğurmuş Veysel'i. Göbeğini
de kendi eliyle kesmiş. Yaman kadınmış Gülizar ana. Bebesini bir çaputa sarıp
yürüye yürüye köye dönmüş. Babası Ahmet; b****** adini Veysel koymuş. Yıllar
geçmiş aradan büyümüş, konuşmuş, yürümüş Veysel çocuk. Böylece yedi yaşına
varmış. O yıl bir çiçek hastalığı salgını olmuş Sivas'ta. Küçük Veysel de
yakalanmış. Sol gözünde, cicegin beyi çıkmış kendi deyimiyle... Göz akıp gitmiş.
Sağ gözüne de perde inmiş, önceleri. Yalnız ışığı seçebiliyormuş, bu gözüyle.
Babasına "Çocuğu Akdağmadeni'ne götür, orada bu gözünü açacak bir doktor var."
demişler. Sevinmiş Ahmet emmi. Gel gör ki talihsizlik yine yakasını bırakmamış
Veysel'in. Bir gün inek sağarken babası yanına gelmiş. Veysel ansızın
donuverince; yakında bulunan bir değneğin ucu öteki gözüne girivermiş. O göz de
akıp gitmiş böylece. Veysel'in Ali adında bir ağabeysi ve Elif adında bir kız
kardeşi varmış. Hepsi çok üzülmüşler Veysel'in kotu kaderine.

Babası
meraklı adammış. Halk ozanlarından şiirler okuyup ezberleterek avutmaya çalışmış
oğlunu. Sivas'ın köyleri saz sairleriyle dolu. Onlar da ara sıra gelip Ahmet
emminin evine uğrarlarmış. Veysel ilgiyle dinlermiş calip söylediklerini.
Babası, oğlunun ilgisini görünce; bir saz alıp vermiş ona. İlk saz derslerini,
babasının arkadaşı olan Çamşıh'lı Ali Ağa'dan almış. Ve gitgide, kendini iyice
saza vermiş Veysel. Unlu Halk ozanlarının şiirlerini çalıp söylemiş bir zaman.
Yirmibes yasındayken (1919) anası, babası Veysel'i Esma adında bir kızla
evermişler ve kısa sure sonra ikisi de göçüp gitmiş bu dünyadan (1921). Acı
üstüne acı gelmiş, ama bitmemiş talihin kotu oyunu. İkinci çocuğu on günlükken,
*******n memesi ağzına tıkanarak ölmüş, ardından da karisi yanaşmalarıyla evden
kaçmış. Bu olay çok koymuş Veysel'e. Daha dertli olmuş ve iyice içine kapanmış.
Karisi koyup gittiğinde bir kızı varmış Veysel'in. Daha bir yasini bile
bitirmemiş. İki yıl kucağında gezdirmiş Veysel, ne çare o da yaşamamış. Bu
sıralar Veysel'i yeniden evermişler. Bu karisi çocuk vermiş Aşığa. Biri olmuş,
iki oğlan, dört kız, altısı sağ. Onlar da 18 torun vermiş Veysel'e.

Aşık
Veysel, Cumhuriyetin Onuncu yıl dönümüne rastlayan 1933 yılına kadar, başka
ozanların şiirlerini çalıp söylemiş. Kendi deyişlerini söylemekten utanır,
çekinirmiş. O yıllarda sairlerimizden rahmetli Ahmet Kutsi Tecer tanımış
Veysel'i. Onun ışık tutuculuğuyla Veysel'in şiirleri aydınlığa kavuşmuş. Veysel;
şairliğinin gelişmesinde Tecer'in büyük yardımlarını gördüğünü söylerdi her
zaman. Veysel'in gün ışığına çıkan ilk şiiri Gazi Mustafa Kemal Pasa için
söylediği: "Türkiye'nin ihyası Hazreti Gazi" mısrasıyla başlayan şiirdir. Bundan
sonra bütün yazdıklarını calip söyler olmuştu. 1933 yılına kadar, köyünden
dışarı hemen hemen hiç çıkmadığı halde; bundan sonra bütün yurdu dolaşmış,
yurdunun çeşitli şehirleriyle kasabalarını, köylerini yakından tanımıştır. Halk
ozanlarından en çok Karacaoglan'i, Yunus'u, Emrah'i, Dertli'yi severdi.
Çağımızın ozanlarından Ahmet Kutsi Tecer'in ayrı bir yeri vardı Veysel'de. Onun
aracılığıyla Koy Enstitülerinde bir sure saz öğretmenliği de yapmıştı Veysel.
Sırasıyla Arifiye, Hasanoğlan, Cifteler, Kastamonu, Yildizeli, Akpınar Koy
Enstitülerinde bulunmuştu. 1952 yılında İstanbul'da büyük bir jübilesi yapılan
Aşık Veysel'e 1965 yılında Türkiye Büyük Millet Meclisi, "Anadilimize ve Milli
Birliğimize yaptığı hizmetlerden dolayı" özel bir kanunla vatani hizmet
tertibinden aylık bağlamıştı.

Veysel'in bir başka özelliği daha vardı;
köyünde ve çevresinde ondan önce bir tek meyve ağacı olmadığı halde,
Sivrialan'da ilk meyve bahçesini o yetiştirmişti. Hem öyle bir bahçe ki, içinde
elmadan kayısıya, kirazdan cevize kadar turlu turlu meyve ve çiçek vardı.
Veysel, kardeşlerinin yardımıyla bu bahçeyi yapmaya başladığı zaman köylüleri
"Atalarımız bunca yıl böyle bir is yapmamışlar, su kor adam onlardan iyi mi
bilecek ki böyle ise kalkıştı?" demişler. Birkaç yıl sonra ağaçlar yetişmiş,
meyve vermiş. Köylüler önceki dediklerini hatırlayıp utanmışlar ve bu defa "O
kor değilmiş, meğer kor olan bizmişiz diyerek Aşık Veysel'i kutlamışlar. iste
böylesine uzağı gören bir insandı o... Yetmiş yıl karanlık bir dünyada yaşadı
(ölümü 21 Mart 1973). Fakat karanlık gözlerindeydi yalnız, içi apaydınlıktı,
şiirleri de öyle... Halk şiirimizin bu güçlü ozanı yarim yüzyılı aşkın bir sure
yazdıklarıyla, calip söyledikleriyle çevresine ışıklar saçtı. Sanırım simdi de
mezarında son uykusunu ışıklar içinde uyuyordur. Yalnız çağımızda yasayanlar
değil, bizden çok sonra yasayacaklar da "Dostlar Beni Hatırlasın" şiirini
unutmayacaklar ve her zaman rahmetle
anacaklardır.

Konu: Geri: aşık veySeL Perş. Tem. 16, 2009 1:46 am

Çok sevdiğim ozanLardan biri. cheers

Konu: Geri: aşık veySeL Cuma Tem. 17, 2009 2:19 pm

evet bende severim